Vissen op bestelling (I)

 

De uitzending van Zembla op 16 mei over de werkwijze van de vistrawlers van de firma Parlevliet en Van der Plas heeft nogal wat stof doen opwaaien. De grote bijvangst aan haaien, dolfijnen etc, de dubbele boekhouding, het overboord zetten van te kleine vissen en het niet registreren van deze vangst, de boet van EUR 600.000 voor het vissen met een verboden net etc, is bij velen in het verkeerde keelgat geschoten.  Op een discussieforum zijn reacties zeer expliciet: het is schandalig. Los hiervan zijn de verkregen subsidies van ca 40 miljoen euro voor de investering in deze supertrawlers en het opzetten van visverwerkingsbedrijven feiten die je bijna niet durft te geloven. Ook de politiek heeft op 23 mei kamervragen gesteld naar aanleiding van de getoonde beelden.
Uit de persverklaring van de directie van Parlevliet & Van der Plas blijkt dat zij zich niet herkennen in het beeld dat in de uitzending wordt geschetst.

MSC

De Marine Stewardship Council (MSC) heeft de missie om door middel van het MSC keurmerk en het certificeringsprogramma voor visserijen bij te dragen aan gezonde oceanen. “We willen dit bereiken door duurzame vispraktijken te herkennen en te belonen, door de keuze van consumenten te beïnvloeden wanneer zij vis kopen. Samen met onze partners werken we aan verandering van de vismarkt naar een markt gebaseerd op duurzaamheid”. MSC heeft daarvoor de slogan Vis voor vandaag, vis voor de toekomst.
MSC reageert naar aanleiding van de uitzending: “Naast het onderzoek door de autoriteiten heeft ook de onafhankelijke certificeerder van het MSC certificaat een onderzoek ingesteld en in mei heeft er een controleaudit plaatsgevonden. In het kader van deze audit heeft de certificeerder over de beschuldigingen tegen de rederij met alle belanghebbenden gesproken, zowel met de betrokken autoriteiten als met natuurorganisaties, waaronder Greenpeace. De bevindingen van deze audit worden binnen 30 dagen door de certificeerder gepubliceerd”.

Waarom?

Er van uitgaande dat de getoonde informatie in de uitzending grotendeels juist is, is de vraag: Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Waarom laat het management van Parlevliet & Van der Plas dit gebeuren? Waarom steeds meer? En hogere opbrengst door grotere vissen te vangen? Is de financiele prikkel zo groot? Ook komt de vraag op: waarom heeft de organisatie moeite gedaan een MSC certificaat te behalen?
Voor een buitenstaander zijn antwoorden niet te geven. Mogelijk is de afstand van het management tot de dagelijkse operationele werkzaamheden te groot geworden, waardoor het toezien op de uitvoering van de principes van MSC -in woord en daad- geheel uit het zicht is geraakt. Ik ben zeer benieuwd naar de auditresultaten van de certificerende instelling en hoop dat ‘we’ op de audit bevindingen kunnen vertrouwen. Inzicht en inzet van de directie en de maatschappelijke druk zullen het tij moeten keren.

Advertentie